W 1919 r. Sejm podjął decyzję o budowie czterokilometrowej linii kolejowej, przecinającej środek stolicy. Podjęcie uchwały dotyczącej mostu średnicowego było jedną z pierwszych po odzyskaniu przez Polskę niepodległości.

Projektantem mostu był Aleksander Pstrokoński, natomiast prace prowadzone były w latach 1921 do 1934 r. przez Polskie Towarzystwo Budowlane. Trwało to długo, ponieważ borykano się z brakiem pieniędzy oraz kryzysami przełomu lat 20. i 30. 

Materiały do budowy mostu przewożono bocznicą kolejową poprowadzoną z Dworca Gdańskiego. Jego podpory wykonane zostały z kamiennych ciosów, na których wspierały się cztery przęsła o rozpiętości 90 m. Most wyglądał bardzo okazałe, jednak minusem łuków było to, że przysłaniały widok na Skarpę Warszawską. 

2 września 1933 r. stało się! Na tory wjechał pierwszy pociąg ciągnięty przez parowóz. Odbył się również pokaz dla prasy, która most przemierzyła drezyną motorową. 

Trzy lata później zrobiło się bardziej ekskluzywnie. 15 grudnia ruszyły pociągi elektryczne na trasie Otwock – Pruszków – Warszawa. 

W trakcie powstania warszawskiego z pociągu pancernego, który przejeżdżał z Pragi przez  most do tunelu średnicowego, Niemcy ostrzeliwali Powiśle. A 13 września 1944 r. zniszczone zostały fragmenty mostu kolejowego, a także tunel i wiadukty na Powiślu. 

Odbudowę mostu podjęto w kolejnym roku i trwało to do 1949 r. Obniżono jego konstrukcję  i „na zaś” wzniesiono bliźniacze filary, służące do budowy drugiej pary torów, wybudowanej latach 60. XX w. Obecnie na moście są cztery tory kolejowe, obsługujące ruch dalekobieżny i lokalny.

Źródło zdjęć: NAC, Google Earth